Życiorys Świętego Judy Tadeusza

Święty Juda został nazwany Tadeuszem dla odróżnienia od Judasza Iskarioty. Pochodził z Kany Galilejskiej. Rodzicami jego byli Maria i Kleofas (zwany także Alfeuszem), a braćmi Święty Jakub - pierwszy biskup Jerozolimy, Józef i Święty Szymon. Spokrewniony był z Panem Jezusem, ponieważ matka Jego, Maria Kleofasowa, była cioteczną siostrą Matki Chrystusa. Rodzice Świętego Judy, jak również i jego bracia, całym sercem byli oddani sprawie głoszenia Ewangelii; towarzyszyli Zbawicielowi podczas Jego działalności apostolskiej. Ojciec Świętego Judy Tadeusza, Kleofas - brat Świętego Józefa, Opiekuna i Piastuna Jezusa, był wiernym uczniem Chrystusowym, jednym z tych dwu, którym Zbawiciel – po swoim zmartwychwstaniu – ukazał się w drodze z Jeruzalem do Emaus. Kleofas – umęczony przez Żydów z powodu otwartego i śmiałego wyznawania Zmartwychwstania Pańskiego – został uwieńczony koroną męczeńską. Matkę Apostoła spotykamy w Biblii pod imieniem Marii Kleofasowej, którą Ewangelia nazywa siostrą Matki Chrystusowej, co oznacza tyle, że była Jej krewną. To ona stała pod krzyżem Jezusowym, a po Jego śmierci zatroszczyła się o Jego Ciało. Jej święte szczątki spoczywają w Yerulis i słyną wielkimi cudami.W ten sposób Święty Tadeusz był i ze strony matki i ze strony Świętego Józefa spokrewniony z Chrystusem. Wychowany w domu rodzicielskim z największą troskliwością na pobożnego i niewinnego młodzieńca, miał szczęście przestawać z Jezusem.

Wielka pokora Świętego jaśnieje szczególniej w jego Liście apostolskim. Daleki od tego, by się mienić krewnym Jezusa, jak było w istocie, nazywa sam siebie Jego sługą.

Odznaczał się wielką gorliwością dla nauki Chrystusowej i dla sprawy zbawienia dusz. Apostołował wśród wielu utrapień i prześladowań w Judei, Samarii, Idumei, a najwięcej w Mezopotamii. W tej to krainie, według podania „dzikie i swawolne ludy doprowadził do naprawy obyczajów i poddał słodkiemu jarzmu nauki Chrystusowej". Według św. Paulina z Noli apostołował on także w Afryce. W czasie swoich podróży zapalił wiele dusz ogniem miłości i wiele z nich zjednał dla Zbawiciela; jaśniał mocą czynienia cudów. Nic też dziwnego, że wzmagała się ku niemu nienawiść niewiernych i to ona właśnie była przyczyną jego męczeńskiej śmierci. Ciało Świętego Judy zastało z czasem przewiezione do Rzymu i do dziś znajduje się w Bazylice Świętego Piotra, gdzie doznaje wielkiej czci. Papież Paweł III, w brewe z 22 września 1548 r., udzielił odpustu zupełnego tym, którzy odwiedzają jego grób w dniu jego święta, czyli 28 października.

Od najdawniejszych czasów św. Juda Tadeusz uchodził za patrona w sprawach beznadziejnych, a doświadczenie pokazało tysiące razy, że nabożeństwo do niego i jego wstawiennictwo znalazło u Boga cudowne wysłuchanie nawet w takich okolicznościach, gdy już – według ludzkiej rachuby – żadnej nadziei nie było.

U Świętej Brygidy czytamy, że sam Jezus polecił jej, by się z wielką ufnością zwracała do Świętego Judy Tadeusza. U jednego z mistrzów życia duchownego czytamy: „Cześć Świętego Judy Tadeusza wiele ucierpiała dla wspólności imienia z Judaszem – zdrajcą i dlatego Zbawiciel chce podnieść w sercach ludzkich cześć ku temu świętemu, udzielając za jego przyczyną i orędownictwem pomocy tym, którzy się znajdują w rozpaczliwie trudnym położeniu. Zaiste, Ręka Pańska dotknęła tych, którzy czci tego Apostoła ubliżyli".

Jeden z pisarzy zaświadcza: „Między czcicielami Świętego Tadeusza chyba niewielu znajdziesz takich, którzy by w tym świętym Apostole nie znaleźli natychmiastowej pomocy: w chorobach, w najcięższych pokusach, w najbardziej zakorzenionych złych nałogach, nawet w rozpaczy, w uciskach, smutkach, niedostatku, w zniewadze, w ubóstwie, a nawet w okolicznościach, gdzie w ogóle pomoc wydała się już niemożliwą”.

Wspaniały przykład nabożeństwa ku temu Apostołowi dał św. Bernard z Clairvaux, który całe swoje życie czcił relikwie św. Judy, a przed śmiercią polecił, aby mu po śmierci położono je na piersi do grobu. Chciał bowiem i po śmierci mieć w tym Apostole możnego opiekuna, tak jak za życia miał w nim obrońcę anielskiej cnoty i wielkiego orędownika we wszelakich potrzebach.

Jest rzeczą stwierdzoną, że kto się w najtrudniejszych okolicznościach życia do Świętego Judy Tadeusza z wiarą udaje, to na pewno dozna pomocy. Jeśli nie otrzyma tej łaski, o którą prosi, to otrzyma umocnienia na duszy, by krzyż swój z poddaniem się Woli Bożej dźwigać.

Modlitwa do św. Judy Tadeusza w ciężkim strapieniu

O Święty Judo Tadeuszu, krewny Chrystusa Pana, wielki Apostole i Męczenniku, sławny cnotami i cudami, Ty jesteś potężnym Orędownikiem w przykrych położeniach i sprawach rozpaczliwych. Przychodzę do Ciebie z pokorą i ufnością i z głębi duszy wzywam Twojej przed Bogiem pomocy.

O święty mój Patronie, któremu Bóg dał przywilej ratowania w wypadkach, gdzie już nie ma nadziei pomocy, spojrzyj na mnie łaskawie. Oto życie moje pełne cierpień i boleści; dzień za dniem upływa w ucisku, a serce moje wezbrało goryczą. Drogi mojego życia gęstym pokryły się cierpieniem i ledwie dzień mija bez troski i łez. Umysł mój otoczony ciemnością, niepokój, zniechęcenie i rozpacz wdzierają się do duszy tak, iż niemal zapominam o Boskiej Opatrzności. O święty mój Orędowniku, ty mnie nie możesz opuścić w tym moim smutnym położeniu. Nie odejdę od stóp Twoich, dopóki mnie nie wysłuchasz. Pospiesz ku ratunkowi mojemu, a wdzięczność moją okazywać Ci będę przez całe życie, szerząc cześć Twoją. Amen.